1740-1750
Middleground
 

Het hemd voor deze periode is het simpele recht gesneden hemd zoals dat een aantal eeuwen, tot ca.1850 gebruikelijk was. Dus over het hoofd aan te trekken met een niet al te lange nekopening die alleen omgezoomd is en dus geen overslag heeft. Sluiting met een knoopje bovenaan. Linnen of wol. Voor ’s-zomers is licht linnen aangenaam maar voor koudere tijden is wol aan te raden. Niets let je om naar behoefte meerdere hemden over elkaar te dragen. De stof kan effen zijn maar ook streepjes en (niet al te grote) ruitjes kwamen voor.
Meestal werd bij het hemd een vorm van halsdas gedragen. Dit kan een geplooid exemplaar zijn aan de achterkant gesloten met een speciale gesp of koordjes. Ook een lange strook stof om de nek gewikkeld en aan de voorkant gesloten met een strik is mogelijk. Halsdassen werden gedragen over de opstaande kraag van het hemd.

De broek voor de periode is de kniebroek/breeches. Materiaal wol, linnen of buckskin. In 1750 was de gulpsluiting nog algemeen gebruikelijk. Maar ook de eerst broeken met smalle klep verschenen, en waren tegen 1775 algemeen gebruikelijk. Dus als je echt geen breeches met gulpsluiting kunt vinden die jou past is een breeches met smalle klep enigszins verdedigbaar. Beide types hebben zakken met mule ear flaps. De breeches hebben aan de onderkant een split, gesloten met knopen, en worden net onder de knie gesloten met een knoop, gespje of koordje. Tijdens de Onafhankelijkheidsoorlog waren zgn. “overalls” populair, een kombinatie van breeches met aangebouwde slobkousen, een soort lange broek dus. Deze moet echter helemaal op de drager afgepast gemaakt worden, dus dat zal wel niemand doen voor die enkele keer dat je hem kunt dragen. De echte pantalon verschijnt pas ná onze periode (Napoleontische tijd, onze uitbeelding “Het Haasje”). Als noodoplossing is ook het dragen van een breechclout (indiaanse lendendoek) mogelijk. 

Aangezien bij breeches de onderbenen niet bedekt worden door de broek moeten er lange kousen bij gedragen worden, kousen tot ruim boven de knie. Het zijn gebreide kousen uit wol of katoen. Het aanbod van kant en klare geschikte kousen is enigszins beperkt. Mensen met te lange benen, te dikke kuiten, etc. zullen iemand moeten zoeken die de benodigde lange kousen op maat kan breien, of een grote maat maillot moeten dragen of modificeren.
 

Veelal zul je als bovenste laag een huntingshirt dragen een overmaatse kiel/hemd met dikwijks uitgerafelde randen lang onderkant, kraag en manchet. Het hunting shirt is meestal van linnen, maar ook wol en mengstoffen zijn mogelijk. Als dit shirt gedragen wordt is het over het algemeen de bovenste laag, gedragen over blote huid als het erg warm is, hemd(en), wollen trui, of vest. Kortom, als je eenmaal een huntingshirt hebt je in theorie geen verdere bovenkleding nodig. Het komt tot halverwege het bovenbeen of iets langer.  Ergens tussen 1760 en 1780 wordt, afhankelijk van de streek, de hunting frock steeds populairder. Dit is een open jasje, linnen of mengstof, met extra capes en opgezette franjeranden. Het is van voren open (heel zelden knoopsluiting) en wordt gesloten gehouden d.m.v. een sjerp of een riem. 

Het vest oftewel waistcoat is een algemeen gedragen kledingstuk. In 1750 reikt het vest tot ergens tussen het midden van het bovenbeen en de knie, en is recht van onder. Wol, linnen, of een combinatie daarvan. B.v. een wollen voorkant en een linnen achterkant. De achterkant is dikwijls qua grootte verstelbaar middels oogjes en een veter. In een aantal gevallen is de achterkant ook een stuk korter als de voorkant. In de loop der jaren wordt het vest steeds korter en staat de onderkant V-vormig open tot het vest tijdens de Onafhankelijkheidsoorlog ter hoogte van het heupbeen eindigt. Het vest is in tamelijk veel gevallen het uitbundigste kledingstuk. Voorzien van borduursel of zelfs speciaal in ingewikkelde patronen geweven.

Kousen zijn relatief duur. Leven in de wildernis zal een paar kousen snel tot onbruikbare vodden laten verworden als je ze niet beschermt tegen stuikgewas, doorns, etc. Daarom dragen we aan de onderbenen leggings/slobkousen. De leggings zijn een min of meer rechthoekige lap die dubbelgeslagen wordt en naar de vorm en dikte van het been wordt dichtgenaaid. Het overschot aan de zijkant blijft gewoon hangen als versiering. GEEN franjes, dat is iets voor de prairie. De legging reikt van de enkel tot halverwege het bovenbeen en heeft dikwijls bij de voet een aan de voorkant aangezet stukje dat rotzooi uit je schoenen of moccasins moet houden. De legging wordt omhoog gehouden d.m.v. een riempje of geweven strook stof (garter) net onder de knie. De meest effectieve bescherming is natuurlijk een lederen legging maar ook stevige wol is een optie (ook warmer in de winter). Het gebruik van militaire leggings is ook toegestaan. Deze gaan helemaal open aan de zijkant en worden gesloten met HEEL VEEL knoopjes (en bijbehorende knoopsgaten), een ramp als je ze zelf moet gaan maken. Dus alleen gebruiken als je ze toevallig al hebt. 

De gebruikelijk schoen uit de periode was een lage schoen gesloten met een gesp. Deze zijn op diverse plaatsen ruim in de handel. Hogere schoenen zoals b.v. brogans bestonden niet en kunnen dus ook niet gedragen worden. Laarzen werden soms wel gedragen. Veelal hadden ze een omgeslagen bruine rand. Laarzen tref je met name aan bij hogere burgers, officieren en personen met een bereden beroep zoals de postruiter. Onze voorbeelden leefden echter langere periodes achter elkaar in de wildernis waar geen schoenmakers waren, dus gebruikte men over het algemeen moccasins. Dit waren over het algemeen center seam moccasins hoewel, afhankelijk van streek en lokale stam, ook pucker toe moccasins mogelijk waren. Een goed en correct alternatief voor mensen die iets stevigers onder hun voetzool willen hebben is het Ft. Ligonier model (op een aantal websites en tutorials onterecht ook aangeduid als center seam). Dat is de “moccasin” waarover je elders op onze website een tutorial kunt vinden. Ten slotte is in een meer beschaafde (plattelands) setting (en ’s-winters en in een nat kampement) de klomp een historisch verdedigbaar alternatief. Voor de winter kun je overigens ook een paar enigszins overmaatse moccasins maken (goed ingevet natuurlijk) met een soort isolerende binnenschoen van een stuk deken of andere wol.

Het bekendste hoofddeksel uit de periode is natuurlijk de tricorn. Voor 1750 is de vorm van boven gezien een gelijkzijdige driehoek. Deze vorm is later (1776) ook nog zonder meer bruikbaar voor simpele burgeruitbeeldingen. Voor latere militaire en meer modieuze burgeruitbeeldingen raakt de tricorn laten meer afgeplat van voren zodat het van boven gezien een gelijkbenige driehoek wordt. Hoewel heel flamboyant biedt de tricorn zeker geen optimale bescherming tegen weersinvloeden. Dan kun je beter gaan voor een round hat, gewoon een hoed met ronde relatief lage bol en een platte rand. Die rand kan de breedte hebben die we ook in de latere Rocky Mountain trapper tijd gewend zijn, maar je kunt hem ook beduidend smaller knippen. Dikwijls wordt de rand aan één kant opgeslagen. Dat kan een zijkant zijn maar klaarblijkelijk was ook het opklappen van de achterkant erg populair. Ten slotte werden hoeden ook wel verknipt tot een soort winterpet: De rand er af knippen behalve de voorkant zodat je een soort baseballcap krijgt en vervolgens aan de zij en achterkant een lap wollen stof naaien die de over de bol vast kunt maken of omlaag klappen on de nek en je oren warm te houden. Populair was ook, zeker als het koud was, de toque. Zeg maar een soort gebreide  wollen slaapmuts. Ze hadden slechts zeer zelden een flosje aan het uiteinde. Ook het dragen van een wollen mutsje type watchcap, een linnen werkmutje en zelfs een bandana om je hoofd is mogelijk. Tenslotte noemen we nog de Canadian Cap, een nauwsluitend wollen mutsje (skullcap) met een bontrand er omheen.    

De simpelste vorm van jas is de sleeved waistcoat. Simpelweg een vest met mouwen. Daaraan verwant is het zeemans/werkjasje, een soort (iets langere) shelljacket zonder kraag. Dan heb je de jas (coat) en de iets simpeler en rechtere frockcoat. Rond 1750 is de jas nog ruimvallend beneden de heupen met veel plooien aan de achterkant. De jas kan één rij knopen hebben of twee rijen met 

omgeslagen overslagen. I.t.t. het vest wordt de jas niet steeds korter in de loop der jaren, maar hij wordt wel steeds strakker en gaat van voren zo openstaan dat hij beneden het middenrif niet meer gesloten kan worden. Je ziet dan ook dat voor slecht weer de greatcoat of overjas steeds meer opduikt. Qua model verschilt hij niet wezenlijk van latere modellen (tot na de Civil War). Een bijzonder kledingstuk, dat al wel vanaf de 17e eeuw bestaat, is de watchcloak, een cape met pelerine en armsgaten, m.a.w. een soort greatcoat zonder mouwen. Jassen worden over het algemeen gemaakt van wol (voor een echte wintergreatcoat of watcloak is loden aan te bevelen). Dan is er natuurlijk nog de dekenjas ofwel capote. Veelal een simpel model (dus geen imitatie greatcoat zoals in de trappertijd) meestal met capuchon, maar zonder de slierten en franjes van de prairie indianen capote. Capotes van rainbow c.q. chiefsblankets kunnen helaas niet om de simpele reden dat dergelijke dekens nog niet in de handel waren. De capote kan tot op de kuiten hangen maar ook capotes tot halverwege het bovenbeen kwamen voor. Met name handig als je buiten erg actief bent in de winter (sneeuwschoen lopen b.v.). Maar knielang is normaal.

Ook bij deze uitbeelding geldt dat eventuele dames die actief willen worden binnen deze uitbeelding individueel begeleid zullen worden. Zolang we aan de frontier wonen is dameskleding relatief simpel: Een lang hemd, wijde rok(ken) en een vorm van vest of jasje, en voor slecht en koud weer een cape. Gezien het feit dat deze uitbeelding zich in de wildernis of de rand daarvan afspeelt is er ook de optie om een indiaanse uit te beelden. Daarvoor zal echter een flink stuk (zelf)studie noodzakelijk zijn om tot een enigszins realistische uitbeelding te komen.

Ook voor mannen bestaat in principe de mogelijkheid voor een indiaanse i.p.v. blanke uitbeelding te kiezen. In dit geval is een flink stuk (zelf)studie noodzakelijk en wordt pas toestemming gegeven na het overleggen van een van bronnen voorzien plan van aanpak.

Gebreide wollen truien zijn in zeemanskringen al bekend vanaf de 16e eeuw. Voor gebruik in Noord Amerika in onze periode zijn geen concrete bronnen bekend, maar het is niet helemaal onwaarschijnlijk. Ze mogen gebruikt worden bij koud weer mits niet zichtbaar onder andere kleding. Gebreide dassen zijn zonder meer toegestaan alsmede dassen van stroken wollen stof. Zo ook gebreide wanten en handschoenen, zowel met vingers als vingerloze. Wanten kunnen ook van pelzen gemaakt worden of van wollen (b.v. deken)stof.